Μια κλέφτρα στο νερό

Περπατούσε αργά, με σκυμμένο το κεφάλι στην αμμουδιά. Ο πρωινός αέρας μύριζε ιώδιο. Η θάλασσα, έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα. Αγκάλιαζε με το κάθε επόμενο κύμα της το προηγούμενο. Αέναα. Ένα απ’ αυτά, είχε φέρει εμπρός στα πόδια του τώρα μία νέα γυναίκα. Γυμνή. Με ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη της. Με χάλκινα μακριά μαλλιά και όμορφο κορμί. Στο πόδι της ήταν δεμένο με σχοινί, ένα πλαστικό μπουκάλι. Με κάτι μέσα, που έμοιαζε με χαρτί. Αν δεν ήταν μωβ το πρόσωπό της από το θάνατο, ο Μίλτος θα ορκιζόταν πως η γυναίκα αυτή απολαμβάνει τα πρώτα χάδια του ήλιου.

Χωρισμένος πρόσφατα από μια σχέση έντεκα χρόνων, είχε σιχαθεί να κοιμάται μόνος. Κι έτσι, δεν κοιμόταν πολύ. Έκανε μακριές πρωινές βόλτες στην παραλία και σκεφτόταν το μεγάλο έρωτά του· που τον διέλυσε. Είχε σχεδόν αποσυντεθεί. Σαράντα πέντε χρόνων τώρα ο Μίλτος, αδυνατούσε να ξεπεράσει τ’ αξεπέραστα και να τα πιάσει όλα απ’ την αρχή.

Κοίταξε γύρω του ανήσυχος αλλά δεν είδε κανέναν. Σχεδόν σωριάστηκε ανήμπορος δίπλα στο πτώμα και αφέθηκε να κοιτάζει λιγωμένος τη θάλασσα. Άδειος. Σκεφτόταν το βίαιο θάνατο. Έκλεισε τα μάτια του και άρχισε να κλαίει βουβά.

Μισή ώρα μετά, η παραλία είχε γεμίσει περίεργους ανθρώπους, αστυνομία, λιμενικούς, δημοσιογράφους και ένα ασθενοφόρο. Τώρα ο αέρας μύριζε οίκτο. Αφού του έκαναν ένα σωρό ερωτήσεις, τον άφησαν να φύγει. Πήγε κατευθείαν για ύπνο.

Το επόμενο πρωί, αγόρασε εφημερίδα, γύρισε στο σπίτι κι έκατσε στην πολυθρόνα του να πιει καφέ. Στη δεύτερη σελίδα, βρήκε την είδηση. Η γυναίκα είχε πνιγεί τρεις μέρες πριν ξεβραστεί στα πόδια του. Είχαν δημοσιεύσει και το σημείωμα από το πόδι της. Το πρωτότυπο σε φωτογραφία και από κάτω μεταφρασμένο. Άναψε τσιγάρο, ρούφηξε μια γερή γουλιά καφέ και ξεκίνησε να διαβάζει.

«Τον γιο μου τον λένε Αμέλ Χαρασάντ. Είναι πέντε χρόνων. Έχει ένα σημάδι από μαχαίρι στο λαιμό. Είναι στη μαύρη βάρκα που θα μας πήγαινε Χίο. Δε χωρούσε κι εμένα. Τον έντυσα με τα ρούχα μου και του είπα πως εγώ θα πήγαινα κολυμπώντας να τον βρω. Σας παρακαλώ, βοηθήστε τον, μην τον στείλετε πίσω. Δεν έχει μείνει τίποτα πίσω για εκείνον. Ο Θεός να σας έχει καλά. Σερμίν Χαρασάντ».

Σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε το ταβάνι. Το λευκό, κενό, ακούνητο ταβάνι. Παύση. Η στάχτη από το τσιγάρο του είχε πέσει στο πάτωμα. Μύριζε καμένο. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Έμεινε έτσι πολλή ώρα. Μουδιασμένος. Μόλις του είχαν κλέψει την ψυχή.

Συνέχισε να ζει μόνος, σαν φάντασμα, μέχρι το τέλος του.

22 σκέψεις σχετικά με το “Μια κλέφτρα στο νερό”

  6. Καλοτάξιδο Χριστίνα. Υπέροχος και λιτός ο τρόπος που σχολιάζεις την αγάπη της μητέρας μα και πόσο λυπηρό.
    Μαχαίρι στην καρδιά η προσφυγιά.

    Αρέσει σε 1 άτομο

    Απάντηση

  8. Η θάλασσα ας κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Ας αγκαλιάσει με το κάθε επόμενο κύμα της το κάθε προηγούμενο, κάθε επόμενη ιστορία ας αγκαλιάσει την προηγούμενη. Εμείς θα σου δίνουμε βαρύτητα, εσύ θα μας δίνει άνωση. Καλή αρχή.

    Αρέσει σε 1 άτομο

    Απάντηση

  10. Το κάθε επόμενο κύμα αγκάλιαζε το προηγούμενο!!!!!.
    Ο αέρας μύριζε οίκτο !!!!!!
    Ακούνητο ταβάνι !!!!!
    Εκθαμβωτικό ! Γεμάτο συναίσθημα , ψυχούλα ,αλλά και οδυνηρό ρεαλισμό .
    Η υπέρτατη θυσία που μόνο μια μάνα θα μπορούσε να τολμήσει .
    Κάθε λέξη σφυρί στους κροτάφους
    Κάθε εικόνα και κάθε πρόταση σήμα κινδύνου στον κατεψυγμένο ανθρωπισμό μας .
    Μικρό αριστούργημα ( από καρδιάς )
    Δεν θα μπορούσα ποτέ να πέσω τόσο έξω !!!!!

    Αρέσει σε 1 άτομο

    Απάντηση

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Gravatar
Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Twitter

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Twitter. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Ακύρωση

Σύνδεση με %s

Αρέσει σε %d bloggers: