Πόσο είναι το καθόλου;

-Κι αν πονέσω;
-Κι αν δεν πονέσεις;
-Τόσο το καλύτερο. Αν όμως πονέσω; Σίγουρα δε θα πονέσω λίγο.
-Και γιατί είναι σίγουρο αυτό;
-Όταν πόνεσα, πόνεσα πολύ.
-Δηλαδή, ή καθόλου ή πολύ; Μόνο έτσι ξέρεις να πονάς;
-Ακριβώς.
-Και όταν δεν πονάς καθόλου, είναι γιατί δε ζεις καθόλου;
-…
-Δε μου απάντησες.
-Δε μου χρειάζεται να πονάω για να δείχνω ζωντανός.
-Μα και βέβαια όχι. Αλλά η ζωή αυτό ξέρει να κάνει καλά και δίχως διακρίσεις. Όταν έρχεσαι πονάς, όταν φεύγεις πάλι πονάς. Ενδιάμεσα… εκεί κι αν πονάς. Όλοι οι πόνοι, της αγάπης είναι παιδιά.
-Όταν δεν είσαι δεμένος με τίποτα και κανέναν, ζεις ελαφρύτερος. Πονάς λιγότερο.
-Μα καταλήξαμε σ’ αυτό. Εσύ δεν πονάς λίγο ή λιγάκι ή περίπου πολύ ή υποφερτά. Εσύ ή πολύ ή καθόλου. Και για να καταλάβω… όταν λες ‘καθόλου’ εννοείς πως πονάς τόσο όσο το καθόλου;
-Μα δεν πονάει το καθόλου.
-Εμένα με πονάει. Πολύ.
-Δηλαδή πώς;
-Μένουν κομμάτια μου στ’ αζήτητα. Ξεχνιούνται. Σκληραίνουν και γίνονται στο τέλος κάλοι. Κι o κάλος πρέπει να κοπεί. Κι αυτό πονάει: επειδή το άφησες να γίνει, επειδή κόβεται και επειδή μένει εκεί ένα κενό. Γι’ αυτό.
-Γι’ αυτό κι εγώ φροντίζω, εδώ και χρόνια, να προφυλάσσω τα κομμάτια μου. Κι έτσι, καθόλου δε φοβάμαι.
-… Δηλαδή, πόσο καθόλου;