-Κι αν πονέσω;
-Κι αν δεν πονέσεις;
-Τόσο το καλύτερο. Αν όμως πονέσω; Σίγουρα δε θα πονέσω λίγο.
-Και γιατί είναι σίγουρο αυτό;
-Όταν πόνεσα, πόνεσα πολύ.
-Δηλαδή, ή καθόλου ή πολύ; Μόνο έτσι ξέρεις να πονάς;
-Ακριβώς.
-Και όταν δεν πονάς καθόλου, είναι γιατί δε ζεις καθόλου;
-…
-Δε μου απάντησες.
-Δε μου χρειάζεται να πονάω για να δείχνω ζωντανός.
-Μα και βέβαια όχι. Αλλά η ζωή αυτό ξέρει να κάνει καλά και δίχως διακρίσεις. Όταν έρχεσαι πονάς, όταν φεύγεις πάλι πονάς. Ενδιάμεσα… εκεί κι αν πονάς. Όλοι οι πόνοι, της αγάπης είναι παιδιά.
-Όταν δεν είσαι δεμένος με τίποτα και κανέναν, ζεις ελαφρύτερος. Πονάς λιγότερο.
-Μα καταλήξαμε σ’ αυτό. Εσύ δεν πονάς λίγο ή λιγάκι ή περίπου πολύ ή υποφερτά. Εσύ ή πολύ ή καθόλου. Και για να καταλάβω… όταν λες ‘καθόλου’ εννοείς πως πονάς τόσο όσο το καθόλου;
-Μα δεν πονάει το καθόλου.
-Εμένα με πονάει. Πολύ.
-Δηλαδή πώς;
-Μένουν κομμάτια μου στ’ αζήτητα. Ξεχνιούνται. Σκληραίνουν και γίνονται στο τέλος κάλοι. Κι o κάλος πρέπει να κοπεί. Κι αυτό πονάει: επειδή το άφησες να γίνει, επειδή κόβεται και επειδή μένει εκεί ένα κενό. Γι’ αυτό.
-Γι’ αυτό κι εγώ φροντίζω, εδώ και χρόνια, να προφυλάσσω τα κομμάτια μου. Κι έτσι, καθόλου δε φοβάμαι.
-… Δηλαδή, πόσο καθόλου;
Πόσο είναι το καθόλου;
μου αρέσει η διαλεκτική προσέγγιση – έχει απίστευτη δυσκολία στην απόδοση νοημάτων – θα αναπαραγάγω τη φράση «Μα δεν πονάει το καθόλου.
-Εμένα με πονάει. Πολύ.» καθώς συμπυκνώνει την έννοια της ανάγκης για δημιουργία. Σευχαριστώ Χριστίνα
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ω! Εγώ σας ευχαριστώ. Πολύ!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μέσα στην απόλυτη σιγή της σκέψης της η Χριστίνα συλλαμβάνει ήχους , εισπράττει κώδικες από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Τους ψηλαφίζει, τους διαλέγει και τελικά τους αναγνωρίζει Έπειτα μας τους προσφέρει μαζί με την αγωνιώδη συνειδησιακή της κραυγή . Όχι για να μας τρομάξει αλλά για να αφυπνίσει τις ευαισθησίες μας.
Αυτά τα…»μικρά » που τόσο πλουσιοπάροχα μας χαρίζει μέσα από την ψυχή της ( γιατί πρόκειται περί κατάθεσης ) αποδεικνύουν ακόμα μια φορά πως δεν έχει καμιά σημασία πόσα πολλά γράφει ένας συγγραφέας , αλλά πόσα πολλά εισπράττει ο αναγνώστης ! Αυτή η μεστή και περιεκτική λακωνικότητα της είναι μια μικρή επανάσταση στο status του διηγήματος . Είναι λοιπόν φυσικό να αντιμετωπίζεται με καχυποψία και άρνηση όπως ακριβώς συμβαίνει με όλους τους αυθεντικούς επαναστάτες . Στην Ελλάδα η κάθε επιτυχία αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα !!!!
Χριστίνα είναι θέμα χρόνου , μην ανήσυχεις !
Υ.Γ Ασφαλώς και η επικοινωνία μας θα στοιχίζει χρυσάφι …από την πλευρά μου όμως !
Θα ισχυρίζομαι πως σε γνωρίζω και δεν θα με πιστεύουν !!!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Φευ! Η γενναιοδωρία σας είναι ο χρυσός!
Η «σιγή της σκέψης» και η «αγωνιώδης κραυγή»: εκκωφαντικές οι λέξεις σας!!!Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Υ.Γ: Τελικά είναι υποκειμενική η τέχνη ή όχι;;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η Τέχνη είναι πιό σημαντική από την ζωή . Είναι η μόνη που εξασφαλίζει την αθανασία ! Πέθανε ο Καζαντζάκης , ο Καββαδίας , ο Όμηρος ?????? Και ένας ατελείωτος κατάλογος από τους παγκόσμιους και Έλληνες ???
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συμφωνώ απόλυτα! Όλοι ζουν μέσα από την τέχνη τους. Μάλλον δεν αναρωτήθηκα σωστά προηγουμένως. Εννοώ: το Ομηρικό έπος για το υποκείμενο Βασίλης σημαίνει κάτι άλλο από ότι σημαίνει για το υποκείμενο Χριστίνα, όπως και ένας πίνακας του Κλιμτ ή μια παράσταση των Μπολσόι, σωστά;;! Άρα, η τέχνη υπόκειται σε υποκειμενικά κριτήρια και εισχωρεί (ή όχι καμιά φορά) με διαφορετική ορμή και σύσταση στον καθένα μας. Κάνω λάθος;;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν κάνεις λάθος .Υπάρχουν , στο έργο κάθε καλλιτέχνη , στοιχεία προφανή και αντικειμενικά αποδεκτά από όλους Από εκεί κι’ έπειτα , σε ποιο βαθμό και ποια ερμηνεία δίνει ο καθένας μας .στο έργο του είναι απόλυτα υποκειμενικό
Εκτός από τους σουρεαλιστές που ο καθένας τους ερμηνεύει διαφορετικά ή δεν τους κατανοεί καθόλου .
Εξαιρουμένου του Νταλί που είναι πολυσχιδής και ακατανόητος ΑΛΛΑ στέκεσαι προσοχή μπροστά στην παρανοϊκή έμπνευση .
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Κάπως έτσι το έχω κι εγώ στο μυαλό μου.. Σας ευχαριστώ. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα και τηλεφωνικά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!