Έξω ο γκιώνης κεντά το μοιρολόι του. Ακούραστα τις νύχτες, μελιστάλαχτα. Κλαίει τον χαμένο αδελφό του. Τον Αντώνη· Αντών, Ντών, Γκιών… Έτσι το ήθελε η μοίρα, έτσι τους ήταν γραμμένο. Ο ένας ν’ αποζητά τον άλλον, στο άπειρο. Μέχρι να του ανοίξει η μύτη, ώσπου να χαθεί κι ο ίδιος.

Τα ρούχα στραγγισμένα από κορμιά κείτονταν εκεί κάτω. Παραδίπλα, τα κορμιά παραγεμισμένα πόθο. Θα ήταν η τελευταία τους φορά μαζί, ο ένας μέσα στον άλλον, μα αυτό δεν το γνώριζαν ακόμη.

Αποχωρίστηκαν με δυσκολία, όπως πάντα, για ν’ ανταμωθούν ξανά σε λίγους μήνες. Θα τους κρατούσε συντροφιά η μοναξιά κι η ανάμνηση της μυρωδιάς τους. Οι ζωές τους θα κυλούσαν όπως πρώτα. Δουλειά, υποχρεώσεις, αναμονή.

Εκείνη γραμματέας κι ύστερα κόρη. Εκείνος μηχανικός στα καράβια κι ορφανός. Είχαν αποφασίσει να παντρευτούν. Κρυφός ο δεσμός τους χρόνια, μα άλλο μακριά ο ένας απ’ τον άλλον δεν άντεχε. Ύστερα κι απ’ αυτό το ταξίδι, θα έπιανε μια στεριανή δουλειά, να ζήσουν μαζί, να βρίσκεται κοντά της.

Παντρεύτηκε με τ’ άπειρο σε κείνο το ταξίδι. Για πάντα ποθητό στη μνήμη και την καρδιά της. Βούτηξε να περιποιηθεί το καράβι και έξω δεν ξαναβγήκε. Πνίγηκε. Το ίδιο βράδυ πήγε στο όνειρό της. Ξαπλωμένος ανάσκελα στο χορτάρι, χαμογελαστός, της έγνεψε τρυφερά.

Από τότε, κάθε νύχτα τον μοιρολογά με πνιχτά αναφιλητά στο μαξιλάρι. Αντώνη μου, αχ Αντώνη, Αντών… Ντών… Γκιών… Μέχρι που την παίρνει ο θρασύς ο ύπνος αγκαλιά. Ώσπου να τον ξαν’ ανταμώσει.