Η θεά Αλήθεια φόρεσε το κλαρωτό φουστάνι της, έπιασε έναν επιβλητικό κότσο τα μαλλιά, έριξε μια βαθιά ματιά στην αντανάκλασή της στο τζάμι της εξώπορτας, και με μια παιδική υπόκλιση (πιάνοντας από τη μία άκρη το φόρεμά της) ξεκίνησε. Έπρεπε να βρεθεί με τη θεά Ψεύτρα. Η συνάντηση είχε οριστεί στο δάσος. Δεν θ’ αργούσε να φτάσει. Ή έτσι τέλος πάντων νόμιζε… Αθήνα – δάσος πόσος χρόνος δα;
Από στόμα σε στόμα, η Ψεύτρα ταξίδευε με ευκολία και αποτελεσματικά. Είχε βάλει τα πιο εντυπωσιακά παπούτσια της, τόνισε τη χοντροκομμένη μέση της με μια σφιχτή ζώνη, φόρεσε τις βλεφαρίδες και το κοκκινάδι της, άφησε λυτά τα ψωριάρικα μαλλιά της και τα σκέπασε μ’ ένα ψάθινο καπέλο. Καθότι πιο κοινωνική, μετακινούνταν με άνεση και πάντα φιλοξενούμενη. Τριγυρνούσε αμέριμνη, σφυρίζοντας και κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι στους νέους ανθρώπους της. Έτρωγε στα οικογενειακά τραπέζια, φώλιαζε στα ζεστά κρεβάτια τους. Την κερνούσαν δρομολόγια, φιλοφρονήσεις, ακόμη και υποσχέσεις. Την πρόσεχαν και την φρόντιζαν σαν μέλος της οικογένειας. Κάποιοι δε, ούτε που να φανταστούν πως θα την αποχωρίζονταν. (Αν μπορούσαν, θα της έβαζαν λουρί να την κανακεύουν σαν κατοικίδιο). Μα εκείνη έπρεπε να πάει παντού. Είχε και το ραντεβού…
Η Αλήθεια από την άλλη, χτυπούσε τις πόρτες και κανείς δεν άνοιγε. Κοιτούσαν από το ματάκι της πόρτας και μόλις την αντίκριζαν, κράταγαν την αναπνοή και τα μάτια τους ‒από τον πόνο‒ μην τους πάρει χαμπάρι. Περιπλανιόταν στους παράδρομους μόνη κι έρημη. Λερωνόταν τ’ όμορφο φουστάνι της, σκίζονταν τα παπούτσια της. Ελάχιστοι αντάλλασσαν κουβέντες μαζί της, σπάνιοι οι φίλοι. Οι ηλιαχτίδες μονάχα την ακολουθούσαν, ταλαντεύονταν και της έδειχναν τον δρόμο. Μόνη, σκεπτική, ολοστρόγγυλη κι ανυποχώρητη, προχωρούσε και καλημέριζε. Την υποδέχονταν με καχυποψία, την παραμέριζαν. Κάποιοι νεότεροι αρνούνταν να την κοιτάξουν στα μάτια. Μα εκείνη συνέχιζε, επέμενε. Έπρεπε να φτάσει στη συνάντηση…
Δεν διάλεξε το ίδιο μονοπάτι με την Ψεύτρα για το δάσος. Εκείνη ταξίδευε σε μια νοητή ευθεία, δυσπρόσιτη. Η Ψεύτρα αντιθέτως έκανε κύκλους. Η άμοιρη θεά Αλήθεια, από τη φύση της αγνή, είχε την εντύπωση πως όλο και κάποιος θα την εμπιστεύονταν να την εξυπηρετήσει και έτσι δεν θ’ αργούσε στο ραντεβού. Γελάστηκε. Η Ψεύτρα κρυμμένη στο τσεπάκι, κάλπαζε από τη μια άκρη στην άλλη μέσα από καλώδια, αυτιά, γράμματα, ελπίδες, λευκές ανοησίες. Ενώ εκείνη, πάσχιζε ακόμη να βγει από τις κατοικημένες περιοχές, να πάρει τα βουνά. Ξυπόλητη πια.
Κάποια νύχτα αφέγγαρη –και γι’ αυτό σκοτεινή– έφτασε η Ψεύτρα στο δάσος. Έδειχνε έξω από τα νερά της, ίδρωνε. Ήδη από το τελευταίο χωριό και πέρα, σαν τυφλή προχωρούσε στα χαμένα. Δεν είχε ξεμακρύνει ποτέ τόσο πολύ από ανθρώπους. Στη φύση δεν είχε πατήσει ξανά το πόδι της, δε γνώριζε κανέναν εδώ. Κοιτούσε αριστερά, κοιτούσε δεξιά, πουθενά η Αλήθεια. Άκουγε τα γάργαρα νερά και τις κουκουβάγιες και φοβόταν, έτρεμε τη μοναξιά της, ετοιμαζόταν να φύγει. Ώσπου, μέσα από το κοντινό πλατάνι πετάχτηκε ένας λαγός, έτσι μαγικά. Στρουμπουλός και στιλπνός, σαν καινούριος. Μασουλούσε, κατάπινε καχύποπτα, και κάποια στιγμή της είπε: «Ακόμα κι αυτόν;». Η Ψεύτρα χλώμιασε, κατάλαβε τον λόγο της συνάντησης και απάντησε «Εκείνος με φλερτάρει…». Εν τω μεταξύ έφτανε αγκομαχώντας η θεά Αλήθεια, τους άκουσε και φώναξε: «Είσαι μικρή και άπειρη για να διεκδικείς τον Χρόνο».
Καταπληκτική περιγραφή των διαδρομών της Αλήθειας και της Ψεύτρας,η αλληγορία σε όλο της το μεγαλείο.Μπράβο Χριστίνα μου!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σε ευχαριστώ πολύ, Βαρβάρα μου! Μα την Αλήθεια 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ δυνατή αλληγορία, σε βαθμό κάθαρσης.
Συγχαρητήρια!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Για μια κάθαρση ζούμε! Σε ευχαριστώ πολύ, Μαρία μου!!! ❤️
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει , αφού και τα σταματημένα ρολόγια , έστω και για μιά στιγμή δείχνουν την αληθινή ώρα ! Ούτε ο εαυτός μας είναι απόλυτα αληθινός απέναντί μας ,αφού στο είδωλό μας εμφανίζει το δεξί αριστερό και αντίστροφα ! Η συγγραφέας σαν σύγχρονη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων , μας παρουσιάζει την τελευταία της αλληγορία με μιά πολύ εκλεπτυσμένη και λυρική γραφή .Με λέξεις , κεντίδια , ευλαβικά διαλεγμένες , υφαίνει στον αργαλειό της καρδιάς της την κρυφή της επιθυμία να ζήσουμε σ’ ένα καλλίτερο και ειλικρινή κόσμο . Αγαπητή Χριστίνα , αυτός ο κόσμος που λαχταράς , είναι ένας ονειρικός που υπάρχει κλεισμένος , μόνο στα στενά σύνορα της τέχνης . Δυστυχώς δεν κυκλοφορεί πλέον ανάμεσα μας η αλήθεια , πολλαπλά .τραυματισμένη υπέκυψε καθ’ οδόν .
Β.Μ
Εξαιρετικό ! Δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω όταν διαβάζω παρόμοια και ισάξια διηγήματα σου .
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ο χρόνος είναι (εκτός από σχετικός) τουλάχιστον- γιατρός! Χαίρομαι που επανήλθατε! Εύχομαι δριμύτερος! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα τρυφερά λόγια σας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!