Ληγμένοι τόποι

Νέες χώρες. Τέτοιες, που η ιστορία τους χωρά σε δυο βιβλία. Νέα οικοδομήματα βλέπεις… Νέοι τρόποι· νεωτερικοί, πρωτοπόροι, μα και ξένοι. Δίχως παρελθόν. Αντίθετα μ’ αυτό το μυστηριακό που κρυφοκαίει στις παλιές γειτονιές των άλλων χωρών. Αυτή η καταγραμμένη ωριμότητα στις ίνες του κορμιού, του στενού, του ναού, του σχολειού, ενός γηπέδου, θεάτρου, νεκροταφείου, πανεπιστημίου…

Σε μια τέτοια νέα χώρα πήγε ο Λεωνίδας, αφού πρώτα μεγάλωσε και ανδρώθηκε σ’ ένα χωριό μιας παλιάς. Στις παλιές χώρες, δυστυχώς, παλιώνουν κι οι δουλειές. Τελειώνουν. Είχε την ατυχία να ζήσει την εποχή που τελείωναν τις δουλειές. Και τη χώρα.

Μάζεψε τις παλιές εικόνες του, τις έβαλε σε μια καινούρια βαλίτσα κι έφυγε. Είναι ακόμα εκεί· εδώ και οκτώ χρόνια. Η βαλίτσα πάλιωσε.

(Το διήγημα έχει συμπεριληφθεί στο τρίτο τεύχος της Άνω Κάτω Τελείας [ΑΚΤ] ψηφιακού περιοδικού του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, http://www.theatre.uoa.gr/ereyna/ekdoseis/hlektronikes-ekdoseis/anw-katw-teleia-akt.html )