Ήρθες στον ύπνο μου

Ξαπλώσαμε σ’ ένα ιατρικό κρεβάτι, στο πεζοδρόμιο μιας λεωφόρου με μια νησίδα αγριόχορτων στη μέση. Πού και πού ακούγονταν αυτοκίνητα, κόρνες, μαρσαρίσματα, φρένα, μηχανάκια· αλλά δεν είναι σίγουρο πως εμείς ακούγαμε. Δεν γνωρίζω πως βρεθήκαμε εκεί και γιατί, και δεν έχει καμία σημασία. Ωστόσο ξέρω πως από εκεί θα φεύγαμε χωρισμένοι, τσακισμένοι, λειψοί, ραγισμένοι κι ακόλλητοι. Μια βελούδινη, ακριβής τομή από τον κρόταφο μέχρι τον μηρό μάς έκοβε εκεί επάνω, σ’ εκείνο το ιατρικό κρεβάτι, στο πεζοδρόμιο μιας λεωφόρου με τη νησίδα αγριόχορτων στη μέση. Διχοτομημένοι κι άδειοι· δεν κλαίγαμε. Θα περίμενε κανείς (κι εγώ μαζί μ’ αυτούς) πώς ένας από τους δυο μας θα έκλαιγε… Τόσον έρωτα όμως τον γλεντάς, σαν ν’ αναπνέεις ήλιο, ανασταίνεσαι,  γίνεσαι το άλλο, το όλο. Αν κάτι αξίζει πιο πολύ, αυτό είναι.

Θυμάμαι τη στιγμή που είπα από μέσα μου: «Και να πέθαινα τώρα, καθόλου δε με νοιάζει» και είχα χωμένο το πρόσωπό μου στη φτερούγα σου. Κι αφού δεν πέθανα τότε, τώρα πρέπει να χωρίσουμε και να συνεχίσω να ξεχειλώνω τον χρόνο μου στα εγκόσμια.  Έτσι ένιωθα ξαπλωμένη σ’ εκείνο το ιατρικό κρεβάτι. Δεν σου είπα τίποτα απ’ αυτά.  Δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε. Κι εσύ αυτά τα ίδια σκεφτόσουν, τα ολόιδια, το ξέρω.

Ήρθες στον ύπνο μου, πάλι. «Να μην ξυπνήσω, να μην ξυπνήσω…» επανέλαβα από μέσα μου εκατό φορές. Σου έλεγα πόσο θα πονέσουμε κι οι δυο τώρα που θα χωρίσουμε. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο στέρνο σου (κι ας έχανα τα μάτια σου για λίγο, κι ύστερα για πάντα) για να κουβαλήσω τη ζεστασιά του κορμιού σου. Να την αποτυπώσω στο δικό μου, να την ξεπατικώσω. Το σώμα σου αναβλύζει έρωτα που μπαίνει μέσα από το αυτί μου: την παλίρροιά του προσπαθώ να κρατήσω μακριά από τη λήθη· να μην ξυπνήσω! Ακούστηκαν για λίγο τ’ αυτοκίνητα, τα μάτια μου πήγαν ν’ ανοίξουν μα τα έσφιξα να κλείσουν πάλι. Ήθελα να κοιμηθώ άλλα δέκα χρόνια και δύο μήνες.

Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και τα μάτια σου φεγγοβολούν από μέσα μου· ακόμη.