Ξαπλώσαμε σ’ ένα ιατρικό κρεβάτι, στο πεζοδρόμιο μιας λεωφόρου με μια νησίδα αγριόχορτων στη μέση. Πού και πού ακούγονταν αυτοκίνητα, κόρνες, μαρσαρίσματα, φρένα, μηχανάκια· αλλά δεν είναι σίγουρο πως εμείς ακούγαμε. Δεν γνωρίζω πως βρεθήκαμε εκεί και γιατί, και δεν έχει καμία σημασία. Ωστόσο ξέρω πως από εκεί θα φεύγαμε χωρισμένοι, τσακισμένοι, λειψοί, ραγισμένοι κι ακόλλητοι. Μια βελούδινη, ακριβής τομή από τον κρόταφο μέχρι τον μηρό μάς έκοβε εκεί επάνω, σ’ εκείνο το ιατρικό κρεβάτι, στο πεζοδρόμιο μιας λεωφόρου με τη νησίδα αγριόχορτων στη μέση. Διχοτομημένοι κι άδειοι· δεν κλαίγαμε. Θα περίμενε κανείς (κι εγώ μαζί μ’ αυτούς) πώς ένας από τους δυο μας θα έκλαιγε… Τόσον έρωτα όμως τον γλεντάς, σαν ν’ αναπνέεις ήλιο, ανασταίνεσαι, γίνεσαι το άλλο, το όλο. Αν κάτι αξίζει πιο πολύ, αυτό είναι.
Θυμάμαι τη στιγμή που είπα από μέσα μου: «Και να πέθαινα τώρα, καθόλου δε με νοιάζει» και είχα χωμένο το πρόσωπό μου στη φτερούγα σου. Κι αφού δεν πέθανα τότε, τώρα πρέπει να χωρίσουμε και να συνεχίσω να ξεχειλώνω τον χρόνο μου στα εγκόσμια. Έτσι ένιωθα ξαπλωμένη σ’ εκείνο το ιατρικό κρεβάτι. Δεν σου είπα τίποτα απ’ αυτά. Δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε. Κι εσύ αυτά τα ίδια σκεφτόσουν, τα ολόιδια, το ξέρω.
Ήρθες στον ύπνο μου, πάλι. «Να μην ξυπνήσω, να μην ξυπνήσω…» επανέλαβα από μέσα μου εκατό φορές. Σου έλεγα πόσο θα πονέσουμε κι οι δυο τώρα που θα χωρίσουμε. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο στέρνο σου (κι ας έχανα τα μάτια σου για λίγο, κι ύστερα για πάντα) για να κουβαλήσω τη ζεστασιά του κορμιού σου. Να την αποτυπώσω στο δικό μου, να την ξεπατικώσω. Το σώμα σου αναβλύζει έρωτα που μπαίνει μέσα από το αυτί μου: την παλίρροιά του προσπαθώ να κρατήσω μακριά από τη λήθη· να μην ξυπνήσω! Ακούστηκαν για λίγο τ’ αυτοκίνητα, τα μάτια μου πήγαν ν’ ανοίξουν μα τα έσφιξα να κλείσουν πάλι. Ήθελα να κοιμηθώ άλλα δέκα χρόνια και δύο μήνες.
Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και τα μάτια σου φεγγοβολούν από μέσα μου· ακόμη.
::μικρά διηγήματα:: 
πρόσφυγες στο όνειρο… ευχαριστούμε
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Πιο πολύ, σας ευχαριστώ εγώ!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν μπορείς ¨η δεν σου επιτρέπεται , να κάνεις κριτική , σ’ ένα άψογο κείμενο . Αυτή η εσωτερική ευαισθησία η παλίρροια που προσπαθεί να κρατηθεί μακρυά από την λήθη !!!!!! ( εξαιρετικό εύρημα ) ένα πρόσωπο ανακουφισμένο κάτω από μιά φτερούγα …….
Μην φοβάσαι τίποτα και κανένα !! Μόνο τον εαυτό σου να φοβάσαι .
Υ.Γ Ακολουθώντας την καρδιά σου ποτέ δεν θα χάσεις το δρόμο ! Β.Μ
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αγαπημένε, κύριε Μαστροκώστα! Φοβάμαι πως το άψογό μου δεν έχει γραφτεί ακόμη 😉 Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, αυτή που μου δείχνει τον δρόμο! Σας ευχαριστώ. Χ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χριστίνα μου μετά από την ανάγνωση και το μοίρασμα του εξαιρετικού κειμένου σου, μπήκα να διαβάσω κι άλλα. Είναι φανερό πόσο ταλέντο και πόσο φως κρύβεις μέσα σου. Οι πληγές μας γλυκό μου κορίτσι μας αναγκάζουν να θυμηθούμε ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια. Είναι οι προκλήσεις που μας αφήνουν γυμνούς και στρέφουν όλη την προσοχή μας στο μέσα μας, στην δύναμη μας. Να είσαι περήφανη για σένα, για την αγνότητα και την ευαισθησία της ψυχής σου. Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Κ. Καπουτσίδου, σας ευχαριστώ πάρα πολύ· που με ακούσατε, με διαβάσετε, και για τα καλά σας λόγια!! Χάρηκα κι εγώ πολύ που συναντήθηκαν οι ζωές μας, ειδικά με αυτήν την υπέροχη αφορμή. Ελπίζω σύντομα να βρεθούμε πάλι. Καλημέρα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπητή Χριστίνα, το κείμενό σου αν και απόλυτα εσωτερικό, είναι από τις πιο ζεστές και συγκινητικές καταγραφές της απώλειας που έχω διαβάσει. Οι φράσεις σου «… σαν να αναπνέεις ήλιο» και «να ξεχειλώνω τον χρόνο μου στα εγκόσμια» με ταρακούνησαν με την βιωματική τους εμφατικότητα, φαίνεται τελικά πως ο πόνος της απώλειας αφήνει σε κάποιους ανθρώπους αντίδωρα για να ανακουφίζουν τις πονεμένες ψυχές. Τα ¨Μικρά διηγήματα» μόλις απέκτησαν έναν φανατικό τους αναγνώστη!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αγαπητέ, Δημήτρη, με συγκινεί η γενναιοδωρία των καλών λόγων σου!! Σ´ευχαριστώ πάρα πολύ και εύχομαι ν’ ανταπεξέλθω των προσδοκιών σου! Καλή συνέχεια.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αμέλησα να σου πω πόσο με εξέπληξε η λέξη που -ευρηματικότατα- χρησιμοποίησες: «αντίδωρα»!
Ναι, είναι τέτοια, λοιπόν.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το όνειρο, η αδιαπέραστη φούσκα.. έξω από αυτή μετράει ξανά ο χρόνος..
Αχ κυρία Στεφανίδου, μας συγκινήσατε.
Ευχαριστώ για το διήγημα…
Ένας θαυμαστής σας!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Εγώ σας ευχαριστώ πολύ που με διαβάσατε!
Συγκινηθήκατε, επειδή μπορείτε να το νιώσετε κι αυτό είναι σπουδαίο! 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!